ลูกอมยุคแรกที่ทางวัดสร้างนั้นเป็น ลูกอมเทียน หรืออีกนัยหนึ่งเรียกว่า “ลูกอมเทียนมัทรี” ภายในบรรจุด้วย ไม้มัยราพ ผงพราย กระดาษลงยันต์ เทียนที่นำมาหุ้มนี้ เป็นเทียนที่อยู่ในพิธีเทศน์มหาชาติ และบุคคลที่จะเก็บน้ำตาเทียนจะต้องเป็นสาวพรหมจารีที่เกิดวันเสาร์และวันอังคาร ก่อนพิธีเทศน์มหาชาติจะเริ่มขึ้น หลวงปู่จะบอกให้ลูกศิษย์คนหนึ่งคอยบอกกำกับหญิงพรหมจารีที่มาร่วมในพิธีนี้ว่าควรทำอย่างไร?

เมื่อพระเริ่มพิธีการเทศน์มหาชาติ ทางหญิงพรหมจารีจะปักเทียนเต็มไปหมดหน้ากัณฑ์เทศน์และคอยใช้ผ้าขาวป้องไปที่เทียนปักอยู่ เพื่อป้องกันไม่ให้เทียนดับ และต้องตั้งใจฟังเสียงพระสวด พอถึงบทที่พระเวสสันดรกำลังยกลูกของตนให้เฒ่าชูชกและนางมัทรีมาเห็นเข้า เกิดการยื้อแย่งไม่ยอมให้ลูกของตนแก่เฒ่าชูชกและได้ร้องไห้ด้วยความเสียใจ ตอนนี้แหละครับ หญิงสาวพรหมจารี ที่อยู่ในพิธีจะต้องรีบเก็บน้ำตาเทียนกันใหญ่ แม้ว่าจะร้อนมือแค่ไหนก็ต้องใช้ความพยายามและความอดทนสูงมาก การเก็บน้ำตาเทียนจะเก็บไปเรื่อยๆ จนพระเสร็จพิธีก็รุ่งอรุณของวันใหม่พอดี และการเก็บแต่ละครั้งจะเก็บอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ต้องฟังเสียงพระเทศน์ในแต่ละกัณฑ์ให้เข้าใจด้วยว่า ถึงบทไหนควรเก็บ บทไหนไม่ควรเก็บ

เมื่อได้น้ำตาเทียนมาพอสมควรแล้วหลวงปู่จะรวบรวมมาใส่ไว้ในขันสำริด ภายในก้นขันท่านจะลงเลขยันต์ไว้ เมื่อถึงวันเสาร์ หลวงปู่จะนำมาตากแดดและจะต้องให้พระอาทิตย์อยู่ตรงหัวทันที ท่านจะตากไว้ประมาณ 2 เสาร์ พอถึงครั้งที่ 3 หลวงปู่จะนำมาตากแดดในวันจันทร์ เมื่อน้ำตาเทียนเริ่มอ่อนตัวลงพอที่จะนำมาแผ่บางๆ ได้ท่านจะรีบลงเลขยันต์บนน้ำตาเทียน ต่อจากนั้นท่านจะนำมาตัดเป็นแผ่นเล็กๆ กะให้พอหุ้มกระดาษที่ลงอาคมไว้ แล้วจึงนำมากลึงเป็นลูกกลมๆ ตามที่ได้กำหนดไว้ ลูกอมเทียนมัทรีนี้จะสร้างไม่มากเพราะว่าจะหาสาวพรหมจารีได้แต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก ยิ่งเป็นยุคนี้แล้วไม่ต้องพูดถึงหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก